Rozdział 38

Kiedy zajechaliśmy pod mój dom, porzegnałam wszystkich, poza Niallem, bo on poszedł razem ze mną.
Okazało się, że nie było ani chłopców, ani taty. Poszperałam trochę w torebce i wyjęłam klucze.
Odkluczyłam dom i weszliśmy. Zapaliłam światło.
-No trochę tu zimno.- powiedziałam, biorąc jakiś koc i się nim opatulając
-Troszeczkę, ale zaraz coś na to poradzimy.-uśmiechnął się i zaczął rozpalać w kominku
-Głodna jestem.-powiedziałam wstając z kanapy i idąc w strone kuchni
Zrobiłam pare tostów i poszłam do salonu.
-Dlugo cię nie było.- powiedział blondynek robiąc smutną minkę
-Ale już jestem.-mrugnęłam do niego i pocałowałam w policzek
Zjedliśmy tosty w ciszy.
Nagle Niall zapytał:
-Co ci się śniło?
Chwilę się zastanawiałam nad odpowiedzią.
-Nieważne.- odparłam, spuszczając głowę na dół.
Irlandczyk wyraźnie się zaniepokoił.
-Czemu nie chcesz mi powiedzieć?-próbował być spokojny, ale słychać było, że się martwi.
-Bo nie.- schowałam twarz w kolana.
-Jak nie to nie.- odpowiedział już troche wkurzony wstając
-Gdzie idziesz?-zapytałam podnosząc głowę.
-Do domu.- warknął zakładając kurtkę.
Nic nie odpowiedziałam tylko na niego patrzyłam.
Kiedy już otwierał drzwi powiedział tylko:
-Myślałem, że mówimy sobie wszystko, ale najwyraźniej się myliłem.
Po chwili zapanowała już kompletna cisza. Usiadłam na kanapie i zaczęłam płakać. Nagle usłyszałam pukanie do drzwi.
Pomyślałam, że to Niall, dlatego poleciałam szybko otworzyć.
Gdy już otworzyłam me wrota stanęłam w bezruchu. Nie mogłam się ze strachu poruszyć.
Założono mi worek na głowę  i związano. Po chwili byłam już chyba w bagażniku i gdzieś jechałam.
*Oczami Nialla*
-Czemu ona mi nie powiedziała o tym śnie? Przecież mówimy sobie wszystko.- cały czas powtarzałem sobie to w myślach. Nagle zrowumiałem, że niepotrzebnie się tak uniosłem. Zawróciłem i zacząłem biec w stronę domu Megan. Kiedy dobiegłem, zastałem otwarte drzwi. Powoli wszedłem do domu i zawołałem:
-Megan!-odpowiedziała mi głucha cisza.
Przeszukałem całe mieszkanie, a po niej ani śladu. Usiadłem na fotelu.
Nagle w oczy rzuciła mi się kartka leżąca na stole. Wstałem i podszedłem. Na kartce było napisane:
''Jeśli chcesz odzyskać swoją dziewczynę, przynieś za 2 dni 100 000 00 dolarów, albo dziewczyna zginie''
Szybko wybiegłem z domu, wkładając kartkę do kieszeni.
Pobiegłem do naszego (całego 1D) domu.
Okazało się, że wszyscy śpią.
Zacząłem budzić wszyskich po kolei. Kiedy już byliśmy całą piątką w salonie, Liam zapytał:
-Po co nas obudziłeś?
Nic nie odpowiedziałem tylko podałem mu kartkę.
On to przeczytał i podał Harremu, Harry Zaynowi, Zayn do Louisa, a Lou mi. Schowałem z powrotem kartkę do kieszeni.
-I co zamierzasz z tym zrobić?- powiedział już bardziej rozbudzony Daddy.
-Niewiem.- schowałem twarz w dłonie.
*********************************************************************************
Hejoo! Jak zwykle przepraszam, że tak długo trwało napisanie tego rozdziału, ale nie miałam weny, a kiedy już ją mam to nwm dlaczego, ale mylą mi się klawisze i dlatego prawie każdy wyraz muszę poprawiać. Dlatego z góry przepraszam za jakiekolwiek błędy.
Megan