Rozdział 37

Po zjedzonym posiłku poszłam się ubrać. Wybrałam sobie zestaw pasujący do pogody, czyli krótkie shorty i kolorowy t-shirt.
-Slicznie wyglądasz.-powiedział Niall, kiedy wyszłam z łazienki.
-No przecież wiem.-zaśmiałam się
Zeszliśmy do holu i wyszliśmy. Spacerowaliśmy sobie po lesie, trzymając się za ręce i rozmawiając o wszystkim i niczym.
-Nogi mnie już bolą.-po chyba 2 godzinach spaceru zaczęłam narzekać.
Blondynek nic nie powiedział tylko wziął mnie na barana i poszedł w stronę hotelu. Kiedy doszliśmy zdjął mnie z pleców.
-To trzeba zacząć się pakować.- westchnęłam i zaczęłam zbierać rzeczy.
Chłopak zaczął robić to samo. Kiedy skończyliśmy wparowała reszta zespołu i oznajmili, że musimy już jechać. Wpakowaliśmy się do busa i odjechaliśmy machając rodzinie Nialla. W czasie drogi zasnęłam wtulona w blondaska i trzymając nogi na Liamie.
Właśnie przeglądałam się w lustrze. Miałam na sobie białą sukienkę, tak ślubną. Jeszcze suknie. Po chwili zapukał tata i powiedział, że to już czas. Uśmiechnęłam się rozpromieniona, ostatni raz spojrzałam w moje odbicie. Wyglądałam pięknie. Pojechałam przed piękny kościół. Jeszcze pare osób rozmawiało przed budynkiem. Kiedy mnie zobaczyli uśmiechnęli się i weszli do środka. Podeszliśmy do wejścia i tata pokazał, że można już zaczynać. Zagrała muzyka, a ojciec rzekł:
-Jesteś gotowa?
-Jak nigdy wcześniej.- wzięłam głęboki wdech i zaczęłam iść. Wszyscy patrzyli na mnie z podziwem. Szłam powoli trzymając tatę. Już go widziałam. Stał na końcu tej drogi w garniturze uśmiechając się do mnie. Kiedy doszłam do ołtarza stanęłam na przeciwko niego i złapaliśmy się za rękę. 
Kiedy było już prawie po wszystkim ksiądz powiedział:
-A czy ty Niallu Horanie bierzesz sobie za żonę Megan?
Byłam pewna, że powie tak. Ale nic nie mówił...
-Niall...-pogonił go ksiądz
On się tylko spuścił głowę i nią pokręcił przecząco. Wszyscy goście równo zrobili ''oooo''
Łzy stanęły mi w oczach. Uciekłam z kościoła. 
Nagle stałam w ciemnym lesie. Czułam, że ktoś jest za mną, ktoś zły. Zaczęłam uciekać. Pare razy wywróciłam się w sukni, ale dalej uciekałam. Był coraz bliżej. Już prawie mnie złapał i nagle leciałam w dół. Spadłam z urwiska. Już prawie spadłam na skały... Już tylko chwila... Pare metrów...
-Megan, Meg!-ktoś szarpał mnie za ramie
Obudziłam się i poderwałam się do góry, że znalazłam się w pozycji siedzącej. Byłam w busie. Wszyscy na mnie dziwnie patrzyli.
-Krzyczałaś przez sen.- powiedziała zmartwiona Elena.
Miałam nie równy oddech, w odbiciu szyby ujrzałam bladą dziewczynę, z wystraszonymi oczami. Spojrzałam na ręce. Całe mi się trzęsły. Niall mnie przytulił.
-Spokojnie, to tylko koszmar.-szeptał mi do ucha, kołysząc się lekko.
Trochę się uspokoiłam, ale nadal byłam roztrzęsiona. Myślałam tylko o jednym. Co może oznaczać ten sen...
*********************************************************************************
Cześć miśki. Przepraszam, że tak długo, ale nie miałam kompletnie czasu na pisanie ;/ Musze poprawić oceny, bo mam chyba z 3 zagrożenia ;ccc
Teraz napisze to co zwykle, czyli:
Mam nadzieję, że rozdział się spodoba.
Niestety, ale nie mogłam się dogadać z koleżanką w sprawie sceny +18. Postaram się, aby w następnym rozdziale sie pojawiła :***
Koffam was miśki wy moje.
Megan <3 p="">