Rozdział 24

Gdy weszłam do salonu stanęłam jak wryta. Stał tam Niall kłucący się z Sandy.
-Ja z nią muszę porozmawiać!-krzyknął
-Nie, nie możesz!-odszczekała się. I wtedy mnie zauważyli. Przez chwilę panowała absolutna cisza.
-Co ty tu robisz?-zapytałam cicho
-Musimy porozmawiać.-powiedział próbując się uspokoić
-Nie chcę.-powiedziałam już trochę głośniej
-Błagam.-spojrzał na mnie błagalnie
Spojrzałam na Elenę. Miała spuszczony wzrok. Chyba bardzo zainteresowały ją jej buty.
-Ech, no dobra. Chodź.-dałam za wygraną i wzkazałam na schody.
On wyraźnie zadowolony poszedł we wzkazanym przeze mnie kierunku.
*Oczami Nialla*
Musiałem do niej przyjść i z nią to wszystko wyjaśnić. Poszedłem pod jej dom, w którym kiedyś mieszkała i zapukałem do drzwi. Otworzyła mi... Sandy.
-Sandy?-zapytałem
-Niall?-była zdziwiona
-Ymmm, jest Megan?-spytałem drapiąc się po karku
-Nie, jest w szpitalu.-powiedziała, a mi serce staneło
-Co? Czemu? Co się jej stało?-zacząłem zadawać pełno pytań
-Uspokuj się!-wrzasnęła
-Kiedy wróci?-zapytałem próbując się powstrzymać od zadawania większej ilości pytań
-Zgaduję, że za chwilę. Ale wątpie żeby chciała cię widzieć.-powiedziała wkurzona.
No takiej Sandy nigdy nie znałem, chociaż z nią i Megan spędziłem całe dzieciństwo...
Wtedy weszłem tam nie pytając jej o nic i stanąłem dopiero w salonie.
Zaczęliśmy się kłucić, kiedy nagle w pomieszczeniu znalazła się Megan z Eleną!
Nie powiem, wkurzyłem się na widok tej drugiej.
Widać było po niej, że nie chciała ze mną rozmawiać, ale w końcu uległa. Odetchnąłem z ulgą i poszedłem za nią do jej pokoju.
-To co chcesz?-próbowała być odważna, ale widziałem w jej oczach strach. I to wszystko przeze mnie.
-Błagam, wybacz mi.-zacząłem bez żadnych skrupułów
Ona nic nie odpowiedziała tylko patrzyła się na swoje buty. Zacząłem się do niej zbliżać, lecz ona z każdym krokiem się ode mnie oddalała.
W końcu trafiła na ścianę i nie miała dokąd uciec. Usmiechnąłem się pod nosem i się do niej zbliżyłem.
*Oczami Megan*
Byłam już przy ścianie, a Niall cały czas się do mnie zbliżał. Po paru sekundach stał już blisko mnie. Nawet za blisko. Bałam się, że znowu to zrobi, że znowu mnie pobije.
Podniósł mój podbrudek, zmuszając mnie, żebym na niego spojrzała. Zobaczyłam w jego oczach smutek i... złość.
-Nie bój się mnie.-wyszeptał i wpił się w moje usta.
*********************************************************************************
No siema miśki :*
Pamiętacie mnie jeszcze? ;)
Sorki, że rozdział taki krótki, ale wena mnie opuściła :(
Mam nadzieję, że się nie gniewacie i liczę na tyle komentarzy co pod rozdziałem 23.
Spełniły się moje marzenia :***