Rozdział 20

Obudziłam się wtulona w Harrego. Nie powiem wygodnie mi było. Po chwili chłopak zaczął się budzić.
-Wygodnie ci?- zaśmiał się
-Nooo. Jesteś mega wygodny.- powiedziałam ziewając.
-Ooo, widze że królewna nie do końca się obudziła.- mrugnął do mnie siadając, a ja powtórzyłam jego czynność.
-No przyznam, trochę mi się chce spać.-przyznałam mu rację przeciągając się.
-No oczywiście. HELOŁ! Harry Styles ma zawsze rację.- powiedział wzkazując ręką na siebie.
-Hahaha oczywiście. Nie mylisz się w niczym zaraz po mnie.-wybuchnęłam śmiechem widząc jego minę.
-No wiesz ty co?-zapytał z oburzeniem.
-Cooo?- przeciągnęłam ostatnią literkę
-Wyglądasz strasznie seksownie z szopą na głowie.-wzkazał na moje włosy
-Przynajmniej nie wyglądam jak wkurwiony Chopin.-odszczekałam mu
-Ooo, przegiełaś. Nikt nie będzie obrażać moich loczków.- zapiszczał jak mała dziewczynka po czym dorwał się do poduszek. Ja też wzięłam jedną i zaczęła się bitwa na śmierć i życie.
Biliśmy się poduszkami z jakieś 5 minut, a przy tym się dużo śmialiśmy i wygłupialiśmy.
-No muszę przyznać, że równa z ciebie przeciwniczka.-wydyszał jak już opadliśmy zmęczeni na łóżko.
-Nawzajem.- powiedziałam i jeszcze raz walnęłam go poduszką.
On się tego nie spodziewał i dostał prosto w twarz. On wywalił gdzieś za siebie poduchę i tak się przeturlał, że leżał na mnie.
-Złaź ze mnie.-wrzasnęłam przez śmiech.
-Nie, za karę sobie tak trochę poleżysz.- uśmiechnął się
-No ale ja tak ładnie proszę.- wyszczerzyłam się i zrobiłam słodkie oczka.
-Nieee. Możesz tylko pomażyć.-powiedział i nagle spoważniał.
Spojrzał mi w oczy i zaczął się przybliżać. Nie wiem dlaczego, ale chciałam, żeby mnie pocałował.
Teraz to ja się do niego zaczęłam przybliżać, aż nasze usta się zetknęły. Całował mnie bardzo delikatnie, jakby się bał, że mi zrobi krzywdę. Powiem, że całuje wręcz zajebiście!
Po chwili jednak się opamiętałam i niechętnie się od niego oderwałam.
-Co my robimy?- zapytałam
-Ymm, całujemy się.- powiedział jakby to była najoczywistrza rzecz na świecie.
-Ale ja mam chłopaka.-wrzasnęłam-chyba.-dodałam ciszej, ale Hazza to usłyszał
-Dobra. Zapomnijmy o sprawie ok?- zapytał
-Ok.- uśmiechnęłam się i do niego przytuliłam.
On chyba nie spodziewał się takiego gestu, ale po chwili także mnie przytulił. Chwilę tak trwaliśmy.
-Idziemy zrobić śniadanie, bo na drogę nie możesz być głodna.- powiedział po chwili ciszy.
-No dobra.- powiedziałam. Chłopak wstał i podał mi rękę. Bez wachania ją złapałam i wstałam.
-No, no. Głośno rano było.-powiedział Lou gdy weszliśmy do kuchni.-Kto wygrał?-zwrócił się do Harolda.
-Remis.-odparł robiąc dla siebie i dla mnie kanapki.
-Zaraz. Skąd wiesz, że robiliśmy bitwe na poduszki?- zapytałam podejrzliwie
-Kochana, ja znam tak dobrze Hazusia, że wiem co wy tam dokładnie robiliście. A więc. Na początek ty się obudziłaś, po chwili Haroldzik, następnie mówiliście jakie macie włosy, potem była bitwa na poduszki, a na koniec się pocaowaliście. A bym zapomniał. Chcecie o tym zapomnieć, bo ty nie jesteś pena co do uczuć Nialla.-powiedział bez żadnych zawachań. A mnie coś ukuło w sercu gdy usłyszałam TO imię. A dopiero po chwili zorientowałam się że mam otwartą buzię.
-Żartuję. Podglądałem was.-powiedział śmiejąc się.
-Mama ci nie mówiła, że nie ładnie jest podglądać?-zapytałam
-Nie, nie mówiła.-odpowiedział odwarznie.
-To ja ci to teraz mówię.-wytknęłam mu język, a Harry położył mi pod nosem kanapki z nutellą.
Szybko je zjadłam i zpojrzałam na zegarek. 13:43.
-Dobra. Ja już muszę uciekać na lotnisko.-powiedziałam
-Podwieziemy cię.-powiedzieli równocześnie.
-Ciekawe czym.-powiedziałam z sarkazmem
-Wynajeliśmy tu autko.-odparł dumnie Louis
-Ahaa. To spoko.-poszłam do sypialni po torbę i już po chwili siedzieliśmy w samochodzie.
-Jezu. Bym zapomniała. Ja mam w tym domku jeszcze rzeczy co mieszkałam z Niallem.-powiedziałam
-To podjedziemy po te rzeczy.-odpowiedzieli
-A któryś po nie pójdzie?-zapytałam z nadzieją.
-Ja mogę.-zgłosił się na ochotnika Hazza
-Dzięki.-powiedziałam i zapięłam pasy.
Jechaliśmy dosyć krótko.
-Ok. Jesteśmy.-rzekł Louis który prowadził.
Po 40 minutach byliśmy już na lotnisku.
-To pa chłopcy i jeszcze raz dziękuję za pomoc.-powiedziałam i ich przytuliłam dając im całusy w policzek.
-Jakby co to dzwoń.-uśmiechnął się Lou
-Dobra. Papa.-uśmiechnęłam się i już po chwili siedziałam w prywatnym odrzutowcu taty.
Po 10 minutach zasnęłam. Obudziła mnie dopiero stewardessa mówiąca, że wylądowaliśmy.
Wyszłam z lotniska i złapałam taksówke, mówiąc adres.
Po godzinie byłam na miejscu. Wysiadłam dziękując i płacąc taksówkarzowi przed domem. Spojrzałam na niego i westchnęłam. Nie było mnie tu tak długo. To był mój rodzinny dom. Wjedziałam gdzie chowamy klucze od mieszkania, dlatego z wejściem nie było problemów.
-Nic się tu nie zmieniło.-mruknęłam do siebie.
Chociaż wszystko przypominało mi tutaj mamę, cieszyłam się, że tu jestem.
-Oczywiście lodówka świeciła pustkami, dlatego postanowiłam pójść do sklepu. Kiedy tak spacerkiem szłam, usłyszałam jak ktoś mnie woła. Odwróciłam się i nie mogłam uwierzyć kto biegnie w moją stronę.
*********************************************************************************
Cześć. Pamiętacie mnie? To ja, Megan. Sorki że tak długo nie dodawałam rozdziału, ale dopiero dzisiaj mnie wena naszła. Tak więc. Możecie być ze mnie dumni, bo na sprawdzinie szóstoklasisów zdobyłam 27/40 punktów. Może dla kogoś to jest mało, ale ja się mega cieszę.
Jest mi jednak trochę smutno, ponieważ jest coraz mniej komentarzy. :(
Jeśli chcielibyście ze mną popisać tak sobie to zapraszam na moje takie fejkowe konto na fb:
https://www.facebook.com/nadia.kowalska.357?ref=tn_tnmn
Baaardzo proszę o komentarze :)
Koffam was bardzo miśki ;)
P.S
Dziękuję za 33 obserwatorów. To dla mnie wiele znaczy :***